എന്തോ മൊഴിയുവാന്‍ ഉണ്ടാകുമീ മഴകെന്നോട് മാത്രമായി
ഏറെ സ്വകാര്യമായി
സന്ധ്യ തൊട്ടേ വന്നു നില്‍ക്കുകയനവല്‍
എന്റെ ജനാല തന്‍ അരികില്‍
ഇളം കുങ്കുമ കാറ്റിന്റെ ചിറകില്‍
പണ്ട് തൊട്ടേ ഇഷ്ടമാനെന്നവം
പാട്ടില്‍ പ്രിയമെന്നുമാവം
എന്നോ പഠിച്ചു മറന്ന രാഗങ്ങളേ
പിനെയും ഒര്മിക്കയാവം
ആര്‍ദ്ര മൌനവും വാച്ചലമാകം
മുകില്‍ മുല്ല പൂക്കുന്ന മാനത്തെ കുടിലിന്റെ
തളിര്‍ വാതില്‍ ചാരി വരുമ്പോള്‍
മറ്റാരും കണ്ടില്ലെനവാം എനിക്കവള്‍
ഇഷ്ടം തരാന്‍ വന്നതാകാം
പ്രിയപെട്ടവല്‍ എന്‍ ജീവനകം
ഞാന്‍ തന്നെ മോഹിച്ചു വന്നോരീ മണ്ണില്‍
താനേ ലയിക്കുവനകം
എന്‍ മാറില്‍ കായ്‌ ചേര്‍ത്ത് ചേരുന്നു ഉറഗന്‍ അകം
എന്റെതായി തീരുവനകം
സ്വയം എല്ലാം മറക്കുവാന്‍ ആകാം
നിത്യമാം ശാന്തിയില്‍ നാം ഉറങ്ങും നേരം
എത്രയോ രാവുകള്‍ മായം
ഉറ്റവര്‍ വന്നു വിളിച്ചാല്‍ ഉന്നരുന്ന്ന
മറ്റൊരു ജന്മത്തില്‍ ആകാം
അന്ന് ഉട്ടവല്‍ നീ തന്നെ ആകാം
അന്ന് മുറ്റത്തു പൂ മഴ ആകാം
No comments:
Post a Comment